Toen ik 8 jaar was overleed mijn kameraadje en zusje.Ik ben toen emotioneel volledig in de steek gelaten door mijn ouders. Er werd mij niet verteld dat mijn zusje was overleden dat moest ik maar raden. Heb geen afscheid kunnen nemen en was niet bij de begrafenis. Ook op school was er geen enkele aandacht voor her overlijden van mijn zusje, en dat terwijl ze op dezelfde school zat. Kort daarna gingen mijn ouders scheiden na geweldadige ruzies en bleef ik bij vader wonen. Een oudere broer kwam weer thuis wonen, en ik moest mijn slaapkamertje inleveren en kwam ik bij vader in bed te liggen. Ik ben toen door vader misbruikt. Ik vertrouwde niemand meer, had geen vriendjes, of een vertrouwenspersoon.
Later bij moeder gaan wonen met oudere zus. Ik voelde mij er nooit bij horen, was eenzaam en kwam op 20 jarige leeftijd voor het eerst met slechte hulpverlening in contact vanwege een isolement en suïcide gedachten en voorbereidingen. Alle jeugdfot’s verbrand.
Meerdere keren liep ik vast in mijn leven en zocht hulp. Het praten over mijn jeugd is te traumatisch en te bedreigend voor mij. Ik kreeg suïcidale gedachten ervan, dus haakte ik af. Nooit over mijn misbruik kunnen praten. Uiteindelijk ging ik trouwen, niet omdat ik van deze vrouw hield maar omdat zij mij zag staan. Het had iedere andere vrouw kunnen zijn die mij aandacht gaf. We kregen 6 kinderen waarvan er 5 overleden. 2 keer een tweeling, en een eenling. Eén zoon bleef leven en is inmiddels volwassen. Mijn vrouw had een psychiatrische stoornis en heeft meerdere keren geprobeert zich van het leven te beroven. Tijdens mijn huwelijk heb ik 8 á 9 keer hulp gezocht omdat ik vastliep, maar nooit over mijn misbruik kunnen praten. Dat heb ik zo diep weggestopt om er maar niet aan herinnerd te worden.Kwam bij een psychiater die alleen maar medicijnen voor schrijft, het ging steeds slechter met mij. Ik voelde mij waardeloos, onzeker kon er maar beter niet zijn. Tentijde dat ik bij de psychiater liep en ik mijn baan dreigde te verliezen is het seksueel misbruik tussen mijn zoon en mij begonnen, hij was toen 6 jaar. Afschuwelijk ik kan het niet begrijpen. Voel me zo waardeloos en schuldig. Nadat mijn zoon volwassen werd heeft hij aangifte gedaan, en ben ik van mijn vrouw gescheiden. Alles kwijt. Na 4 zelfmoordpogingen ben ik maar net aan de dood ontsnapt. Achteraf jammer dat ik het overleefd heb. Nu wacht er een rechtzaak. Ik moet verantwoording afleggen aan de maatschappij, die mij als dader al veroordeeld heeft.