Ik leende af en toe de mountainbike van nu mijn oude baas. Alleen had ik geen fietsbroekje. Hij zei dat hij er genoeg had en er wel eentje aan mij wilde geven. Wel moest ik het dan bij hem thuis passen, dus dat deed ik. Dat moest naakt, want anders weet je niet hoe zo iets past zei hij. Vervolgens bleef hij naar me staren toen ik naakt was en raakte me daar ook aan. Hij hield me tegen toen ik weg wilde gaan en zei dat hij me meer naakt wilde zien. “Kan toch om te proberen”, zei hij, “Je bent gay toch? Je vriend hoeft er niet achter te komen”. Ik ben gevlucht en ik heb dit nog niet kunnen verwerken. Ook zie ik hem nog wel eens, omdat hij dichtbij woont. Elke keer ga ik terug naar dat moment als ik hem zie en voel ik me zwak. Wel heeft hij zijn excuses aangeboden, maar dat neemt niet terug wat hij gedaan heeft. Dit was meer een reddingsactie voor zichzelf, omdat ik toen nog minderjarig was. Het lukt me niet om te gaan met deze situatie, ik hoop dat het over gaat nu ik daar niet meer werk en een nieuw leven opbouw.