Op straat kom je het bijna iedere dag tegen: nageroepen worden, nagefloten, achtervolgd of betast. Wanneer je dan zegt dat ze moeten oprotten, ben je ineens een hoer. Het beangstigt me enorm, maar ik weet niet goed hoe ik het kan voorkomen. Óf ik het kan voorkomen. Daarnaast ben ik zowel op mijn 9e als 16e verkracht. Ik blijf denken of dit dan toch mijn eigen schuld is. Of dit me afstotelijk, vies of een slecht mens maakt. Ik ben bang dit te delen omdat ik de mensen om mij heen niet kwijt wil raken, maar dat is soms best wel eenzaam en zwaar. Gelukkig heb ik het wel kunnen delen met een psycholoog wie hier enorm fijn mee omging. Ik hoop op een dag de gebeurtenissen niet meer opnieuw te beleven in nachtmerries en flashbacks, mijn huis uit te kunnen zonder paniek, een keer ontspannen. Want eerlijk gezegd weet ik niet eens meer hoe het is om niet bang te zijn.