Ik was 12 jaar en in het eerste jaar van het voortgezet onderwijs. Ik kende een jongen via mijn zus. We gingen vaak met een groepje naar buiten, ook die jongen was er vaak bij. Hij probeerde altijd wel een meisje te fixen, maar ik had dat niet echt door. Later in het eerste jaar voegde hij mij toe op Snapchat. Hij begon heel lief met mij te praten. Ik wou niet een jongen van mijn school, omdat ik dat awkward vind, maar we praatten wel echt veel. Ineens vroeg hij mij wat leuke foto’s. Ik stuurde hem gewoon wat selfies. Hij zei dat hij iets anders wou zien. Hij deed alsof het normaal was en dat iedereen dat doet. Hij zei dat het leuk was. Ik wou dus weten wat er zo leuk aan was, dus ik stuurde hem een foto van mijn inkijk. Toen stopte ik. Een paar maanden later hoorde ik van mijn zus dat er iemand een foto van mij had. Ze liet het mij zien. Ik schrok zo erg dat het bij mijn zus was beland dat ik nooit meer op straat wou lopen, want wie heeft het dan allemaal gezien. Ik had met mijn moeder gepraat en die zei dat alles goed zou komen. Dat het kan gebeuren en dat ik zoiets nooit meer moet doen, omdat het niet veilig is. Toen kreeg ik weer een veilig gevoel. Ik ging naar school en ook daar hadden mensen mijn foto gezien. Ze kwamen met die foto naar mij toe en vroegen of ik het was. Ik zei dat ben ik niet, maar ze geloofden me niet. Gelukkig hebben mijn vrienden het altijd voor mij opgenomen. Daar  ben ik erg blij mee. Het kon ook anders uitlopen. Dus als je dit leest, maak het bespreekbaar met je naasten en je kan het eerlijk zeggen, maar pas wel op tegen wie!