Ik was 17 en was op een huisfeestje. Het feestje vond 15 minuten rijden vanaf mijn huis plaats. Een goede vriend van mijn ex had mij beloofd na het feestje veilig met de auto thuis te brengen. Ik had nog geen rijbewijs – hij was een stuk ouder en al in bezit van een eigen auto. Eenmaal onderweg in zijn auto pakte hij andere wegen, wegen die ik niet kende. Ik vroeg hem waar we naartoe gingen, hier werd niet echt op gereageerd. Na ongeveer 10 minuten rond te hebben gereden, kwamen we aan op een afgelegen parkeerplek. Hier werd hij erg handtastelijk. Hij streelde mij op intieme plekken. Ik heb zijn hand een paar keer van mij af moeten duwen, maar hij bleef doorgaan. Langzaam maar zeker ging zijn hand in mijn BH… ik verstijfde. Terwijl ik zijn handen liet glijden over mijn lichaam was ik in mijn hoofd schietgebedjes aan het maken, hopend dat het snel over zou zijn. Ik merkte dat hij moe begon te worden en wachtte in stilte tot hij in slaap was gevallen. Na twee a drie uur ben ik langzaam en zo stil mogelijk uit de auto gestapt. Ik kan mij herinneren dat ik doodsbang was, bang dat hij wakker zou worden. Eenmaal uit de auto ben ik met mijn hart in mijn keel en met trillende handen en benen gaan rennen, ik rende naar een fiets die ik met veel geluk (noem het toeval of niet) had zien staan vanuit de auto. Ik ben nog nooit zo snel naar huis gefietst, kijkend achterom terwijl ik overstuur, boos en gefrustreerd was; waarom stribbelde ik niet tegen? Waarom werd ik niet boos op hem? Waarom durfde ik niet eerder uit de auto te stappen? Dezelfde dag vertelde ik mijn ex over de gebeurtenis, waarop ik als antwoord kreeg: ‘Wat had je zelf gedacht? Dat hij je zomaar thuis bracht zonder er iets voor terug te verwachten? Dit is wel het minste wat je voor hem had kunnen doen!’ Mijn ex was toentertijd de enige die er van af wist. Ik geloofde zijn woorden en gaf mijzelf gedeeltelijk de schuld. Het is nu 8 jaar geleden en ik krijg nog steeds de rillingen als ik terug denk aan die nacht.