Ik was 13 toen ik mijn eerste vriendje kreeg, de eerste maand was er eigenlijk nog niks aan de hand en hij leek heel onschuldig. Toen ik 14 was, werd hij soms al een beetje driftig als ik niet op m’n kamer tv wou kijken, omdat ik wist dat hij al meer wou dan waar ik mee bezig was. Mijn verjaardag toen ik 15 werd verliep goed. Hij mocht mee uit eten en we hadden het gewoon leuk samen. Ik kreeg voor m’n verjaardag een armbandje, het was niet veel maar toch wel wat. Toen kregen we ruzie en ging het erover dat met zijn verjaardag alles klote ging en ik het altijd goed had. Ik werd boos, omdat ik zelf beter wist. Ik had hem namelijk nog niks verteld over hoe vaak ik ruzie had met m’n ouders, maar ja daar gaat het niet om. We kregen dus ruzie en hij werd zo boos. Ik stond op het punt om te gaan huilen en toen sloeg hij me en ging vervolgens op de grond zitten en in zichzelf zeggen dat dit allemaal mijn schuld was. Ik kon niks doen, dus had ik hem maar naar huis gestuurd. Een week later had ik een feestje van de vriendin van zijn broer, ik ging er natuurlijk heen want ik was goed in contact met haar. Er was echt mega veel drank en ik besloot met haar een weddenschap te doen, wie het eerst dronken is moet trakteren op een taart. Ik werd zo dronken gevoerd door iedereen dat ik nokkie op de bank lag. M’n vriend tilde me naar bed en kleedde me vervolgens uit. Ik weet niet veel meer, want het was een wazige avond. Ik weet wel dat ik nog niet verder wou dan hoe ver hij was en dat heb ik hem vaker duidelijk gemaakt. Ik werd wakker met een enorme hoofdpijn en zag dat al m’n kleren weg waren en er lag een condoom pakje op z’n nachtkastje, er klopte iets niet. Ik heb gevraagd wat hij precies had gedaan en hij deed er erg weird over. Bijvoorbeeld dat ik hem had gedwongen, ik wist van niks? Het enige wat ik wist was dat hij me dronken had gevoerd met al z’n andere vriendjes. 2 weken later ging het uit omdat hij een ander meisje had misbruikt.

NEE=NEE. En ik had mezelf veel beter moeten verdedigen. Maar kon ik er wat aan doen? Nee.