terug Een van de 262 verhalen

Ik was 14 jaar toen ik begon te praten met een jongen die ik leuk vond. Ik had met hem op de basisschool gezeten en wist dus al dat we het goed konden vinden met elkaar. We appten veel en vonden elkaar leuk. Hij liet na een tijdje merken dat hij veel meer wilde doen dan waar ik me goed bij voelde, dus nam ik afstand. Maar ik miste hem wel en had graag een leuke tijd, ik was erg beïnvloedbaar en wilde dan ook graag ruzie vermijden. We begonnen met sexting door chats te sturen via snap over hoe en wat en niet veel later stuurden we foto’s naar elkaar. Dat was spannend maar ook wel leuk, het was voor mij de eerste keer en ik voelde me ook goed. Totdat ik na een tijdje vond dat de spanning er wel af was en niet altijd zin had in foto’s sturen.
Meteen kreeg ik de waarschuwing dat als ik geen foto stuurde dat hij mijn vorige foto’s zou doorsturen. Ik wist helemaal niet dat hij ze op had geslagen, aangezien hij daar een speciale app voor had zodat ik geen melding binnenkreeg.
Hij stuurde na zijn bedreiging ook altijd de foto van mij die hij door zou sturen. Helaas stond een deel van mijn gezicht erop, dus bij mij was er chaos in mijn hoofd. Ik heb het die ene keer dat hij dat zei gedaan en elke keer daarna dat hij het vroeg heb ik gezegd dat ik niet thuis was of ik met familie was. Na een paar weken werd het contact gelukkig minder, omdat hij ook geen zin meer had. Ik kon hem niet verwijderen, omdat ik bang was dat hij dan boos werd en toch mijn foto’s door zou sturen. Pas toen ik van de middelbare school af was en ik op het MBO zat heb ik er anders naar kunnen kijken, dat het gewoon een sukkel is die denkt zo door het leven te kunnen komen. En elke keer als ik eraan terug denk voel ik nog die stress die ik elke dag had voor jaren, omdat hij steeds maar weer terug kwam. Soms na een maand en soms na een week, dat heeft er wel echt ingehakt.
Ik heb er niet over kunnen praten helaas, ik ben nooit zo open geweest en het was de eerste keer dus ik wist niet hoe ik het erover moest hebben met mijn ouders helaas.
Mijn vriendinnen hadden het telkens over “die domme meiden” die foto’s verstuurden en dat ze er dan zelf om vragen.
Gelukkig zie ik nu in dat ik me nergens voor hoef te schamen, maar wat jammer dat niet iedereen dat meekrijgt…