Ik was 8 jaar oud. Ik bleef slapen bij mijn beste vriend toen die tijd. Hij was het oude buurjongetje van mijn opa en oma. We gingen naar boven toe om te slapen. Zijn vader riep: “Als ik straks bij jullie in bed lig moet je niet schrikken hoor!”. Ik dacht dat het was uit bescherming, omdat we nog zo jong waren. Helaas werd ik ‘s avonds rond een uur of 11 wakker met het gevoel dat er iets in mij zat, dit waren zijn vingers. Vervolgens draaide ik weg in de hoop dat hij zou stoppen, dit gebeurde niet. Toen ik meer begon te bewegen maakte hij de opmerking: “Och ben je wakker geworden meid, wil je een glaasje water?”. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Ik reageerde iets later met: “Ja ik ben wakker, en doe dat glaasje water maar”. Ik wist niet wat er gebeurde, want ik was nog jong en verstijfde helemaal. Heb het 4 jaar later pas tegen mijn familie durven zeggen. Nu ben ik elke keer bang dat ik hem tegenkom in de stad. Ik wil gewoon dat die angst weggaat, maar helaas zal dat nooit gebeuren.