Ik ben *naam* en toen ik 19 jaar was ben ik (zeer spijtig te melden) in het jaar 2019 slachtoffer geworden van sexting, gepleegd door mijn toenmalige 2 jaar oudere vriend.
De onderwijsinstelling, waar wij beide studeerde toen de tijd, heeft (naar mijn zeggen) een hele grote rol, en daardoor ook een impact, op mij gehad. Zo liepen mijn toenmalige vriend en ik stage binnen het zelfde leerbedrijf. Nadat er in januari 2019, geruchten rondgingen dat mijn naaktbeelden- en video’s viraal zouden gaan, hebben mijn toenmalige mentor, zorgcoordinatior, interne schoolbegeleider en opleidingsmanager, besloten dat ik een nieuwe stageplek moest gaan zoeken. Dit omdat ik mede moeite had met communicatie. De doelgroep waarmee ik stage loopte, waren kinderen 4-12 jaar, die sociaal emotioneel beschadigd waren en/ of eens stoornis binnen het ASS. Voor mijn toenmalige vriend was er geen enkele consequentie verbonden. Hij mocht daar blijven stage lopen , terwijl hij vermoedelijk mijn naaktbeelden -en video’s viraal heeft laten gaan. Met minderjarige kinderen tussen de 4-12 jaar. Moet je je voorstellen dat zij worden blootgesteld aan iemand van toen de tijds 21 jaar, zoveel ouder dan hen.
In november 2018 heb ik deze beelden en video’s naar hem toegestuurd. De relatie tussen mij en mijn toenmalige vriend, verliep moeizaam.
In maart 2019 dreigde hij mij, als ik zijn schoolverslag niet zou maken, de beelden en video’s op social media te zetten. Instagram en doorsturen naar mijn familie. Op 17 maart 2019 heeft hij deze beelden en video’s op Instagram gepubliceerd en op Telegram opgeroepen mensen dit account te volgen. De zorgcoordinator en interne begeleider, toonde nadat zij dit te weten zijn gekomen, naar mijn mening, weinig empathie. Zo zouden zij zich afvragen of enkel interne begeleiding vanuit de school wel voldoende zou zijn, dit omdat ik i.p.v. naar mijn zorgcoordinator als eerste dit incident heb gemeld, naar zijn mentor en de opleidingsmananger ben gegaan. Ze stelde beide weinig vragen hoe het met mij ging en hoe ik dit beleefde op dat moment.
In maart 2019 heb ik aangifte gedaan. Vanwege smaad en laster en sexting. In mei 2019 werd de zaak geseponeerd.
Klachten die ik ervaar na het zien van een Netflix serie, over een meid die een soort gelijke situatie heeft meegemaakt, die ik heb gezien in juli 2023, zijn 24/7 uur zijn boos zijn, verdrietig, pijn ervaren en onrechtmatig behandeld voelen. Het lijkt erop dat ik er niet meer mee kan stoppen met hierover denken. Soms heb ik ook minder levensvreugde, omdat ik berouw heb van het feit dat ik erbij stond en ik keek ernaar. Ik had dus geen officiële klacht ingediend bij de klachtencommissie over het besluit van de drie onderwijzers. Ik stond erbij en ik keek ernaar hoe zij toelieten hoe een toen de tijds 21-jarigen jongen met zulke jongen kinderen mocht blijven stage lopen. Het was een PI school waar deze doelgroep onderwijs volgt omdat zijzelf een trauma hebben.
Wat ik wil bereiken is deze emotie zee te leren begrenzen. Dit omdat ik niet meer continu in de gedachten van 5 jaar geleden wil blijven hangen.
Ik weet nog wel dat mijn toenmalige mentor van 5 jaar geleden zei dat ik “vies ben en ze zei bah” . Dit nadat er geruchten door de klas gingen omtrent de naaktfoto’s en video’s.
Helaas heeft de EMDR die ik gevolgd heb van maart 2023 tot september 2023, niet geholpen. De klachten lijken erger te zijn daarna. Nu moet ik zelf beslissen of ik door een instantie geholpen wil worden, die meer therapie te bieden hebben.